LA GRINIA..

  Σπίτι.Βράδυ Παρασκευής.Η ώρα ήταν περίπου 2.15,τη νύχτα. Καθόμον ήσυχα-ήσυχα στο γραφείο μου και έβλεπα ένα DVD στον υπολογιστή.Στη γειτονιά δεν ακουγόταν ούτε γάτα.Και τότε, ξαφνικά οι γάτες και να ήθελαν να ακουστούν,θα έχαναν κατά κράτος!Θα τις ξεπερνούσε η ¨φωνίτσα¨ της γειτόνισσας. Η 55χρονη γειτόνισσα,η κυρία Μίνα,που επαναλάμβανε μετα τσιρίδων και κλάδων : «Γιατί δεν έβγαλες τα σκουπίδια,αφού σου είπα να τα βγάλεις?? ‘Ε? Γιατί??» Το δριμύ ¨κατηγορώ¨ πήγαινε στον άντρα της,τον κύριο Αποστόλη.Το μπαλκόνι τους είναι απέναντι απο το δικό μου.’Οπότε...είχα έτσι κι αλλιώς τα φώτα σβηστά... με ένα μικρό γύρισμα του κεφαλιού έβλεπα όλη τη σκηνή να εκτυλίσεται μπροστά στα μάτια μου!!Το τι του έλεγε...το τι θυμήθηκε να του πεί..Εκτός που τους νοσήλευσε νοερά,γιατί όπως είπε : «Από 2 σακούλες σκουπιδιών,ξέρεις τι μπορεί να πάθουμε??Χολέρα και πανούκλα!Στο νοσοκομείο θα μας πάνε αύριο!!» ‘Εκανε άσχετους παραλληλισμούς τύπου: «Μην κάνεις μία φορά αυτό που θα σου πω..Αμάν πια!!’Οπως τότε,που δε με άκουσες,με τ’άρνιά!!». Συμπεραίνω,απο τη σχηματισμένη απορία στο πρόσωπο του κυρίου Αποστόλη,ότι το αφηγηθέν συνέβη 10 χρόνια πριν,τουλάχιστον.. Αυτός δεν τολμούσε να αρθρώσει.. Είχε κάτσει και άκουγε τον ψαλμό..’Ομως,δεν ήμουν εγώ ο μόνος ωτακουστής.Απο την πολυκατοικία των μαλλιοτραβούμενων, όπως και απο τη διπλανή, είχαν ξεπροβάλλει κάποιες γελαστές μούρες. Είδα μερικές φάτσες γειτόνων που έβλεπα πρώτη φορά.Διότι Αθήνα είναι εδώ..σιγά μην ξέρω πως λέγεται και ποιός είναι ο γείτονας μου.Ωχ,αδερφέ.. Εν τω μεταξυ,ανάμεσα στους ακροατές, εντόπισα και το Θανάση.Το σιχαμένο Θαναση,που μονίμως σφαζόμαστε για μια θέση πάρκιν. Αίφνης,σκέφτηκα να τον καρφώσω στην κυρα Μίνα,για να βγάλλω και το άχτι μου. Αλλά δεν άκουσα τη φωνή του μπάτσου,που προς στιγμήν,κρύφτηκε μέσα μου και δεν κάρφωσα.Και η δράση συνεχιζόταν,χωρίς σταματημό. Είχε,ήδη περάσει μισή ώρα γκρίνιας!Η κύρα Μίνα είχε αρχίσει απο τα σκουπίδια που ο σύζυξ (μαύρη ώρα) ξέχασε να πετάξει και έφτασε να αναλύει ότι δεν τη σέβεται,εκείνη και τα Θέλω της,το δράμα που περνάει τα 30 χρόνια που είναι παντρεμένοι.Ούτε ένας χρόνος άνευ δράματος..Κι αυτός συνέχιζε τη μούγγα!’Ημουν έτοιμη να βγω στο μπαλκόνι και να του πω: «άντε,πες κάτι άνθρωπε μου!Καταρχήν,θέλουμε να ακούσουμε και τη δική σου άποψη!!» ‘Ολοι θα συμφωνούσαν μαζί μου..Μέχρι και ο Θανάσης. ‘Οταν στέγνωσε το στόμα της απο την πάρλα και προφανώς νύσταξε,του είπε: «’Αι,πάμε για ύπνο και τα λέμε αύριο.». ‘Ηθελα να βγω και να ρωτήσω: «τι ώρα λέτε να το αρχίσετε? γιατί το πρωί έχω να πάω σε κάτι δουλειές..» ,αλλά κρατήθηκα.